-
DDA – zabawy wewnętrznego dziecka
Kiedy miałem kilka lat uwielbiałem bawić się drewnianymi klockami. Miałem taką drewnianą skrzynię na zabawki z zamykanym na zatrzaski wiekiem*. Przechowywałem w niej całą furę prostych drewnianych klocków – gładko oszlifowanych prostopadłościanów w kolorach naturalnego drewna, niebieskim i czerwonym. Miałem zabawę, polegającą na wzniesieniu z tych klocków wysokiej budowli w tak przemyślny sposób, żeby potem przez wyjęcie tylko jednego klocka z podstawy, całość zawalała się na podłogę. To były pułapki na oddziały plastikowych żołnierzyków, Indian, kowbojów i rycerzy. Wiem, że również dzisiaj dzieci bawią się podobnymi klockami. Mają tylko do wyboru więcej kształtów i kolorów.
Jakież było moje zdziwienie, kiedy parę miesięcy temu odkryłem, że na bazie podobnych klocków, ktoś stworzył grę towarzyska JENGA. To zestaw kilkudziesięciu identycznych drewnianych prostopadłościanów, z których buduje się wysoką wieżę, zaczynając od prostej konstrukcji, a potem wyciągając z jej podstawy kolejne klocki i przenosząc ostrożnie na sam szczyt. Stopniowo rośnie w górę ażurowa i chybotliwa konstrukcja, która zdaje się przewracać pod wpływem samego spojrzenia. Przegrywa ten gracz, który (nie mając wyjścia) wyciągnie z dołu taki klocek, po którym cała wieża runie na dół.
To była wypisz wymaluj wariacja na temat moich dziecięcych zabaw. Serce zabiło mi mocniej i kupiłem te klocki (akurat była promocja) bez wahania. Od tamtego czasu trzymam je nierozpakowane w szafie, bo wstydzę się naciskać znajomych, żeby w to zagrać. To jest właśnie przykład tłumienia głosu wewnętrznego dziecka. Zrobiłem krok w kierunku kupna zabawki, ale zaraz dopadły mnie wątpliwości, czy to wypada, czy się nie skompromituję, czy nie wygłupię namawiając innych, itd.
Na tym mikro przykładzie najlepiej widać, jak traktuję swoje wewnętrzne dziecko. Pomacham mu prezentem przed nosem i schowam go do szafy, na okazję, która może nigdy nie nadejść. Mały już się przyzwyczaił i nawet mocno nie płacze. W większe prezenty, w rodzaju samotnej podróży, kursu literackiego, czy czegoś równie szalonego, oczywiście już nawet nie śmie wierzyć. Po co się później rozczarować.
*Zrobił tę skrzynię mój wujek stolarz – brat mojego ojca, który potem zginął, wjeżdżając pijany w ciężarówkę motorem WSK. Skrzynia była duża, więc służyła mi też za okręt piracki, samochód wyścigowy, statek kosmiczny, dyliżans, itp.
P.S. Wobec trudności z wyborem terapeuty, postanowiłem zmienić paradygmat. Będę szukał terapeuty, nie po to, żeby poprowadził ze mną terapię, ale żeby pomógł mi znaleźć terapeutę odpowiedniego, do przeprowadzenia ze mną terapii.
DDA – akceptacja niedoskonałości
Fragment pracy na powyższy temat w ramach IV Kroku.
PRAGNIENIE (OSIĄGNIĘCIA) DOSKONAŁOŚCI WPĘDZA MNIE W BEZCZYNNOŚĆ (BIERNOŚĆ). PARALIŻUJE MNIE LĘK PRZED TRUDNĄ DROGĄ, PROWADZĄCĄ DO TEGO STANU. NIE ROBIĘ WIĘC NAWET PIERWSZEGO KROKU.
Czuję, że moją życiową blokadą jest rozdźwięk pomiędzy tym, kim – uważam, że – jestem, a kim – fantazjuję, że – chciałbym się stać.
Dwa główne problemy:
1. Nie wiem od jakiego siebie startuję. Nie mam jasności „kim jestem”, ponieważ uciekam od wiedzy o sobie. Bronię się przed tą wiedzą. Podejrzewam, że to, czego mógłbym się dowiedzieć nie zasługuje na istnienie, akceptację, szacunek. Dlatego należy to „coś” ukrywać.- dygresja: introwertyk ma w kwestii zdobywania praktycznej wiedzy o sobie utrudnione zadanie, z powodu oporów przed wychodzeniem do „zewnętrznego” świata, interakcją i zdobywaniem w tym świecie nowych doświadczeń. Każde takie wyjście wiąże się u introwertyka z Wielkim Przełamaniem. Czasem tak wielkim, że woli w ogóle z niego zrezygnować. W przeciwieństwie do niego, ekstrawertyk zdobywa praktyczną wiedzę o sobie niejako przy okazji naturalnej dla siebie aktywności życiowej. Introwertyk natomiast skazuje się na „ugrzęźnięcie” w nieweryfikowanych przekonaniach (fantazjach) o sobie samym – w świecie własnej głowy.
2. Mój upragniony stan docelowy (doskonałego siebie) buduję w fantazjach, składając różne cechy dostrzegane w świecie zewnętrznym. Nie umiem (nie chcę) zejść głęboko do swojego wnętrza, by tam skonfrontować wytwór moich fantazji z prawdziwymi pragnieniami (odszukanie Tego Klocka, na którym wspiera się cała Moja konstrukcja). Taki głęboki proces pozwoliłby mi sprawdzić, czy ten stan doskonałości, który obie wymyślam na pewno mi odpowiada. Ja jednak zatrzymuję się na „kojącym” przeświadczeniu, że ten stan doskonałości jest zgodny z oczekiwaniami świata zewnętrznego. Świat zewnętrzny tę doskonałość potwierdza (uznaje, docenia, akceptuje, uprawomocnia). Wystarczy, że zgadzają się na mnie – mniej ważne, czy zgadzam się na siebie.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.