Odpowiedzi forum utworzone
-
Z własnego doświadczenia mityngi SLAA zdecydowanie odradzam – przynajmniej na początek. NIE są to spotkania dotyczące problemów w związkach, uzależniania się od osób, przemocy w relacjach ani innych tego typu spraw. Mówi się tam o uzależnieniach od pornografii i od bywania w różnych „dziwnych” miejscach.
Ana87, po prostu popróbuj różnych opcji terapii DDA/DDD i wtedy sama uznasz, co jest dla Ciebie najlepsze i czego jeszcze będziesz potrzebowała. Nikt tam nie sprawdza Twojej religijności, choć trzeba brać poprawkę na to, że duża część osób jest wierząca – ale to osobisty wybór każdego człowieka.
Sam też nie jestem religijny, ale przez wiele lat na mityngach i terapiach żadna większa krzywda z tego powodu mi się nie stała 😉
Poza tym wszystko jest dobrze, dopóki tylko na płaszczyźnie mentalnej, dopóki tylko się o tym gada. W praktyce już nie jest tak lekko. Na przykład gdy jestem w pracy z kilkoma sympatycznymi koleżankami, uśmiecham się i niby wszystko jest OK – ale coś jednak nie gra, jest we mnie jakieś napięcie i one to jakoś wyczuwają. Nie wiem – czy mam wypisane na czole wszystkie moje nieudane związki i karkołomne próby związków (czytaj: rozczarowania), albo informację o tym, że osobą, która mnie najbardziej w życiu skrzywdziła i wykorzystała, była kobieta (czytaj: moja matka)?
Jedyna pociecha w tym, że w naturze tak naprawdę nie potrzeba nikomu, żeby miał wybierać z 80 potencjalnych partnerów. Wystarczy, żeby przez jego/jej wyniesione z doświadczeń dysfunkcje, „seks tylko po ślubie”, „nie lubię brunetek” i inne sztuczne bariery przebiła się tylko jedna, odpowiednia osoba.
Fenix: Czego się jeszcze dowiedziałam przez te dwa lata?
Tego, że niektórym mężczyznom wydaje się, że samotna kobieta będzie łatwym kąskiem, bo z pewnością jedynym o czym marzy to jest mężczyzna, bez którego nie może oddychać. Dzięki czemu łatwo sobie załatwią krótszą, bądź dłuższą chwilę przyjemności, bez większego wysiłku.
W wielu sprawach się z Tobą zgadzam, ale to co tutaj piszesz, to tylko młode wilczki tak myślą 😉 Jeżeli kobieta jest bez związku od kilku tygodni lub miesięcy, może być to dobry czas, żeby się z nią związać. Jeżeli od kilku dni – nie należy nawet próbować, bo mentalnie jeszcze tkwi w starej relacji. Jeśli od kilku lat – lepiej zostawić ją w spokoju, gdyż istnieje zbyt duże prawdopodobieństwo, że po takim czasie w samotności do żadnego związku nie będzie się nadawała.
Będzie jej brakowało tego, co ktoś kiedyś nazwał „umiejętnością chodzenia w jednym zaprzęgu”. Przez analogię do koni – koń przyzwyczajony do tego, że ciągnie wóz sam, chodząc w podwójnym zaprzęgu bardzo łatwo może uderzyć nim w drzewo. Idąc w parze „środek drogi” (zwykłe sprawy i problemy) bierzemy razem 🙂
Oczywiście, zależy też, który miałby to być związek. Duża część kobiet do pierwszego poważnego związku jest zawsze gotowa. U większości z nich jednak przebiega to wg schematu: zły związek – zły związek – samotność – zły związek – samotność – samotność – samotność… Czyli w zasadzie bez dobrego związku potrafią się przez całe życie obyć 😉
Grzesiu, przepraszam za bezpośredniość, ale, niestety, mój „nos” pana w średnim wieku nieodparcie mówi mi, że albo jesteś łatwowierny i Twój kolega najzwyczajniej Cię wykorzystuje (do „czarnej roboty”), albo – co wydaje mi się bardziej prawdopodobne – być może sam przymierzasz się do tego, żeby wkrótce przejąć opiekę nad jego zagubioną przyjaciółką 😉
Jakubku, sorry, to nic osobistego, ale pozwolę sobie w paru kwestiach się z Tobą nie zgodzić:
„Może tak jest, że dopóki wisi nad nami widmo rodzica tej samej płci, dopóty nie jesteśmy w stanie stworzyć dobrego związku.”
Moim zdaniem dziecko potrzebuje obojga rodziców. Chłopiec od ojca uczy się, jak być mężczyzną – przez podobieństwo, od matki zaś – przez przeciwieństwo – niejako przeglądając się w jej oczach jak w lustrze. Dziewczynka odwrotnie. Jeżeli którykolwiek z tych wzorców wprowadza jakieś patologie (np. mój ojciec dużo pił i nie miał dla mnie czasu i uwagi, a matka wyzyskiwała emocjonalnie i nie tolerowała mojej prawdziwej męskości), to robi się problem.
„Czy są kochane i szczęśliwe w związkach, czy to silne i świadome siebie kobiety, które potrafią potrafią wywalczyć sobie szacunek mężczyzny i otoczenia?”
Przepraszam, ale trochę mi zapachniało wizerunkiem kobiet z kolorowych gazet. Prawdziwe kobiety takie nie są. Przede wszystkim fajna, ogarnięta, ciepła kobieta taki szacunek z definicji dostaje – bez proszenia. A mężczyźni uciekają gdzie pieprz rośnie przed wszelkiej maści „wojowniczkami”…
Fenix, to o czym piszesz jest bardzo, bardzo trudne. Miej jednak świadomość, że problem jest złożony. Nie sugeruję, że cokolwiek z tego jest u Ciebie i nie bronię Twojego byłego (bo być może w ogóle nie zyskałby mojego szacunku), ale: Wiele kobiet dziś boryka się z brakiem kobiecej tożsamości. Wiele kobiet ma zrujnowane życie emocjonalne, rodzinne i seksualne z powodu źle dobranych lub zbędnych terapii hormonalnych. Wielu facetów ma problem z rozumieniem kobiet (czego one same czasem nie ułatwiają). Wielu też jest ofiarami „szkół szybkiego uwodzenia” i wciskanych im mitów (jak na przykład ten, że jeśli kobieta mówi „nie”, to znaczy to „tak”).
Dużo zła czynią też media, które lekceważą definicję związku jako miejsca, w którym ludzie obopólnie CHCĄ zaspokajać nawzajem swoje ważne potrzeby (i nie trzeba ich do tego nakłaniać, przekonywać czy zmuszać!). Wszystko to robi za nagonkę dla przemysłu gadżetów erotycznych, określonej treści stron czy innych miejsc. A że rodzina i związek są „podstawową komórką społeczną”, nasz „nowy wspaniały świat” próbuje ją zniszczyć.
Drogie Panie, czasami rozwiązania są proste, tylko Wy ich nie stosujecie. Przykładowo: podajesz mężczyźnie dłoń – co on z nią zrobi? pogłaszcze? ściśnie? delikatnie, czy brutalnie? poklepie? a może odtrąci? a może sam dotknie Twojej dłoni? – drobne ludzkie gesty, a jak wiele po nich wiadomo… Bez teorii, i bez nadmiaru rozważań… Bo tych życie dostarcza i tak nadto…
