Odpowiedzi forum utworzone
-
Taliana00, takie relacje nigdy nie są banalnie proste, czy ktoś jest DDA, czy nie jest. U Ciebie może być o tyle trudniej, że z powodu swojej sytuacji potrzebujesz delikatności i przyjaźni, a zarazem związek damsko-męski często zawiera w sobie takie elementy jak odrobina _zdrowej_ zazdrości i odrobina rywalizacji – gdyż każda ze stron chce mieć pewność, że ta druga osoba jest tak samo zaangażowana.
Próbujcie. Rozmawiajcie. Bez tego nic nie będzie.
Dla Ciebie odsłonięcie się (stopniowo i powoli) może być ważne, bo gdy powiesz o swoich problemach, być może zobaczysz w swoimi chłopaku nowe pozytywne cechy (np. opiekuńczość). Jeżeli zaś na Twoją prawdę o sobie odpowie on ucieczką lub obojętnością (w co raczej wątpię, bo z opisu na to nie wygląda) – to oznaczałoby, że nie był wart Twojego drogocennego czasu.
Będziesz miała wszystko czarno na białym. A kto nie ryzykuje, nie odnosi sukcesu.
Co mnie najbardziej martwi, to jak niepewnie czujesz się sama ze sobą. Na pewno powinnaś wzmacniać swoją osobowość, siłę ducha, zdolność do radzenia sobie z problemami – mieć oparcie w sobie, w Sile Wyższej, w terapii (każdemu wedle potrzeb) – bo po prostu wtedy będzie Ci łatwiej.
Szukanie pomocy to dobry pomysł. I nie odkładaj tego na „kiedyś”, już teraz rób tyle, ile się da.
Borsuk91, dla mnie rozwiązaniem tego problemu (czy przynajmniej próbą jego rozwiązania) było postawienie granicy, do jakiej dane zachowanie akceptuję, a powyżej jakiej już nie.
Przykład: Z jednej z prac często zdarzało mi się wracać komunikacją z kolegami. Generalnie w autobusie/tramwaju/pociągu picie alkoholu jest zabronione, ale przeważnie nikt tego nie egzekwuje i wiadomo jak to wygląda. Postawiłem sobie granicę taką, że jeśli widzę, że któryś z moich kolegów wyciąga JEDNO piwo i je po drodze dyskretnie wypija – a przy tym nie bełkocze, nie zachowuje się głośno, nie przewraca, nie zaczepia innych podróżnych itd. – to jest to dla mnie emocjonalnie bezpieczne.
Potraktowałem takie sytuacje jako „naukę tolerancji” (choć nadal chodzi o zachowanie prawnie karalne), żeby nie świrować z emocjami, gdy ktoś wyciągnie butelkę piwa (bo jedno piwo to i ja z rzadka wypijam – ale nie w komunikacji).
Kiedy natomiast jeden z kolegów wypijał piwo, żeby popić nim wcześniej wypitą setkę wódki, to już robiłem wszystko, żeby z takim kolegą więcej nie jechać.
Możesz na to spojrzeć jeszcze z innej strony: Jeżeli czujesz, że ktoś powinien spędzać z Tobą czas inaczej niż pijąc w Twojej obecności, jest to normalne i zdrowe. Widać już wiesz, że zasługujesz na więcej! 🙂 A to jest bardzo pozytywne. Jeżeli oczekujesz od faceta, żeby Cię wziął za rękę i zaprowadził na spacer do parku, nawiązując interesującą rozmowę i rzeczywistą emocjonalną bliskość – zamiast prostacko chwalić się liczbą osuszonych browarów – podążaj w tym kierunku! 🙂
Ja na przykład kiedyś przyjąłem zasadę, że na randki nigdy nie powinno się chodzić pod wpływem alkoholu (nawet jeśli randka jest w pubie). Bo po co, jeśli obecność osoby płci przeciwnej jest od picia zdecydowanie ciekawsza? Poza tym będąc przytępionym przez nawet niewielkie dawki alkoholu łatwiej powiedzieć coś głupiego, zmarnować szansę na coś dobrego, czy dużo gorzej znieść skutki ewentualnego odtrącenia.
Co do pijanych kobiet, o których wspomina Jakubek, ja mam tendencję raczej, żeby przejawiać wobec nich nadmierną opiekuńczość. Nie są aż tak złe w porównaniu do kobiet z natury (po trzeźwemu) agresywnych, dominujących i wulgarnych. Kiedyś odtykałem zlew po przyjaciółce, która schlała się w trupa w dniu swoich urodzin. Żałowaliśmy jej wtedy i odholowaliśmy do łóżka – gdyż bolała nad tym, że wychowywała się bez rodziców – zapominając o tym, że problem alkoholowy ma swoją drogą. Ale jest to zachowanie współuzależnieniowe – nie godne polecenia.
