Odpowiedzi forum utworzone
-
Znam świetnych prawników chodzących na terapie. Niektórzy nawet się tym chwalą wśród znajomych. Znam profesorów nie kryjących się z depresją.
Jako prawnik chyba nie powinnaś wyciągać generalnych wniosków z jednostkowych przypadków (myślę tu o reakcji przyjaciółki).
To naprawdę dziwne, jeśli taki (głęboki jednak) kryzys poczucia wartości własnej dopada Cię raz na 2-3 miesiące – a poza tym funkcjonujesz bezproblemowo (lub na „zacięciu się”). To wręcz wygląda na jakieś sygnały dawane przez organizm, którego (z calych sił) nie chcesz słuchać.
Mnie się takie myślenie nie wydaje normalne. Może w Indiach są takie zwyczaje. Normalny człowiek przyjmuje ból po stracie, odbywa żałobę i próbuje żyć dalej. Ci którzy odchodzą a nas kochają, przecież tego właśnie by dla nas chcieli.
Ok. Dołożyłaś nieuczciwej lekarce. Niech będzie. Trzeba z Tobą uważać.
Ucieszył mnie Twój wątek. Pokazujesz jak wrażliwą, niepewną siebie i osamotnioną może być kobieta, która wobec otoczenia występuje jako twarda i zorientowana na sukces profesjonalistka. Dajesz nam cenną lekcję życia.Przy bezpośrednim spotkaniu na pewno onieśmielasz autorytetem, kompetencją i trzeźwym osądem. Osobiście boję się takich kobiet. Warto wiedzieć, że w środku może siedzieć zdezorientowana dziewczynka.
Miło byłoby przeczytać, że zrobiłaś coś konkretnego, aby to wewnętrzne dziecko poczuło się pewniej.
Mam jednak wrażenie, że raczej chodziło Ci o chwilowe zrzucenie napięcia. Nie szukasz rad, bo wiesz lepiej. Może i słuszne podejście. Kryzys minie i znowu będzie dobrze.
Nie dziw się jednak próbom pomocy, skoro już na początku wątku zadeklarowałaś się jako przyszła samobójczyni.
Skoro mąż jest tym najważniejszym punktem odniesienia w życiu, to może warto właśnie z nim omówić te swoje cykliczne kryzysy. Może to nawet farmakologicznie da się opanować a niekoniecznie terapeutycznie.
Kończąc, muszę jednak powiedzieć, że w moim odczuciu w Twych wypowiedziach dominują: smutek, lęk i uczucie osamotnienia. Dziwne to wrażenie – w obliczu tylu Twoich osiągnięć życiowych. Obym zatem mylił się.
Pozdrawiam serdecznie.😇
Trochę mnie zaskoczyłaś tym podpierdzieleniem lekarki w sprawie rachunków. Co za mściwość! Moja znajoma z radością mówi o swojej adwokatce w sprawie rozwodowej, że prawdziwa „zimna sucz” z niej i że taka to w sądzie ogryzie mężusia do ostatniej kosteczki. Aż się oblizuje z zadowolenia, kiedy tę ostrą pełnomocniczkę wspomina, chociaż jest cholernie droga. Pełnomocniczka zresztą już po własnym rozwodzie. Zatem to nie Ty, ale można by pomyśleć… chociaż tak, rodzinnych spraw nie tykasz. Może byś się sprawdziła?
Polecam mniej antyczną wersję Pigmaliona autorstwa Georgea Bernarda Shawa: biedna (nomen omen) kwiaciareczka Eliza, profesor Higgins, on w ramach zakładu z kolegą edukuje dziewczynę i wprowadza na salony… Ponadczasowe.
„A to osoby z niskim poczuciem własnej wartości nie mogą być w ostatecznym rozrachunku szczęśliwe? Akceptuję ?układ?, a nie akceptuję własnego poczucia wartości.” – moim zdaniem nie mogą. Niskie poczucie wartości to zaburzona samoocena. Nie wiesz kim jesteś. Dopóki się nie dowiesz, nie będziesz w stanie zrozumieć, co jest Twoim prawdziwym szczęściem. Układ to tylko wygodna pozycja ciała – nie ma bólu, nie ma zagrożenia, jest spokojnie. Osoby po traumach tylko o tym marzą. Jednak zdrowe życie, dążenie do szczęścia to właśnie krok dalej, poza strefę komfortu – z tym, że teraz dajemy ten krok świadomie. Ja tego obecnie próbuję. Boli, ale to ja wybieram ten ból.
P.S. Co do tuńczyka, to chyba naprawdę jest mały – średnica puszki ok. 10 cm, a on przecież w środku. A wiesz, że wąż może połknąć słonia?
Zainteresowałaś mnie sobą. Nie tylko profilem wykształcenia. Jako dziecku wykładowcy i jego studentki trudno mi przyjąć do wiadomości ten świetlany obraz małżeństwa, który odmalowujesz. Co nie znaczy, że nie jest on prawdziwy. Tylko moja psychika przed tym się broni. Taki facet może istnieć? Niemożliwe! Dlaczego w takim razie nie był moim ojcem?!
Mogę pisać tylko o swoich odczuciach. Odczuwam natomiast, że czasem próbujesz troszkę poskarżyć się na swoją sytuację i lekko zarysowujesz brązowy posąg małżonka (małżeństwa?) – ale kiedy tylko ktoś inny próbuje pójść dalej torem Twojej myśli, natychmiast wracasz na „jedyną słuszną” pozycję i popadasz w gwałtowną obronę nieskalanego wizerunku. Ciekawe, czy potrafiłabyś w myślach wymienić 10 jego wad, które najbardziej Ci przeszkadzają?
Fakty chyba są takie, że od pewnego czasu wiodłaś życie młodej osoby osadzonej w otoczeniu starszych osób. Zapewne otoczyli Cię troską i miłością właściwą niemal dziecku. Ponadto środowisko tych osób i panujące tam relacje były tym, czego wcześniej, jako dziecku Ci brakowało, za czym zapewne skrycie tęskniłaś nawet jako dojrzewająca dziewczyna. Pojawienie się w pewnym momencie dwójki nastolatków, jak sądzę, również nie „wywindowało” Cię natychmiast do roli ich „matki”. Zapewne relacje były bliższe rówieśniczym. Może jednak nie? Ciekaw jestem czy dopuszczasz taką możliwość, że mąż w pewnym okresie miał trójkę „dzieci” pod opieką.
Coś mi się wydaje, że możesz odczuwać, iż nie pozwolono Ci dorosnąć w tych okolicznościach. Oczywiście możesz też stwierdzić, że: „piszę habilitację i chodzę na rozprawy – więc jestem dorosła!”. Może też czujesz się swoistą zakładniczką poczucia wdzięczności, w końcu tyle dobrego dostałaś – a co dałaś?
Ogólnie, fajnie jak żona tak broni męża. To na tym portalu dość żadkie.
Pozdrawiam:))
