można to tak określić 🙂 ale w konfrontacji z rzeczywistością blednie – sytuacja społeczna pierwsza z brzegu, podoba mi się dziewczyna, której chcę zapimponować, ale zamast podjąć kroki, rodzi się paniczny strach, że wypadnie nudnie, że nic nie będzie ciekawego do powiedzenia, że w około są lepsi ode mnie. Może to nie typowy syndrom DDA, ale właściwie i tak się z nim utożsamiam.Może to mała bariera, ale dla mnie potężna, niedorzeczna, brak takiej ogłady w relacjach społecznych, alienacja. Mam świadomość potencjału swego, nie mniej strach zwycięża. Nie mam zamiaru się posiłkować używkami bo tylko się pogrążę ;). Jest poczucie, że jak nie dasz się poznać, to nie masz szans na związek – błędne koło. Obawiam się, że wizerunek fajtłapy nie umiejącego zagadać, jeszcze bardziej mnie pogrąża. Pośrednicy, pośredniczki, średni pomysł :). Jak się kiedyś uda, to uznam to za największy cud w swoim życiu.
Być może nie uda mi się tego tak łatwo zwyciężyć
