-
DDA – obraz siebie w relacji z druga osobą.
Cześć Feniksie, to moja nowa myśl, jeszcze nie rozwinięta. Próbuję jednak stosować ją w praktyce z różnym skutkiem. Chodzi o to, kim staję się w relacji z drugą osobą. Mam tendencje do dwóch szkodzących mi postaw:
- Do rezygnowania z siebie i poświęcania się dla zapewnienia komfortu/zadowolenia drugiej osobie (syndrom ratownika lub rycerza).
- Do zatracania się, znikania w relacji z drugą osobą, do utraty indywidualności.
Staram się obecnie rozpoznać dlaczego jestem z kimś w relacji, kim jestem w niej, co czuję wobec drugiej osoby, czego pragnę, itd. Dokładam też wysiłków, żeby nie przekształciło się to skrajny egoizm. Dlatego rozmyślam też o tym, dlaczego dana osoba jest ze mną w relacji, kim jest w tej relacji, co czuje wobec mnie, czego pragnie, itd. Różnica polega na tym, że już wiem, iż tylko w tych kwestiach dotyczących mnie samego mogę coś zrobić. Tylko po swojej stronie mogę coś zmieniać
Tak sobie myślę Jakubek czy z tego swojego narcyzmu oraz roli ofiary nie zrobiłeś sobie takiego kozła ofiarnego, wytłumaczenia. Na zasadzie 'mòj narcyzm i to, że wchodzę w rolę ofiary nie pozwala mi czegoś w jakieś sytuacji’. I już jest alibi i usprawiedliwienie.
Sam wpadam w taką pułapkę w kontekście bliskich relacji. Nie miałem wzorca, widziałem, odczułem no to już jestem usprawiedliwiony. Ale ktoś z boku ( np. psycholog) mòwi. Ma pan predyspozycje mimo tego. No i co w takiej sytuacji się dzieje? Psycholog zaczyna przeszkadzać. Mòwi Ci ktoś, że masz predyspozycje i już Cię wk.rwia i przeszkadza, bo burzy swoje własne wytłumaczenie. I na to nachodzi następny mechanizm. Skoro przeszkadza to trzeba sięgnąć po sprawdzoną metodę i podważyć albo uzasadnić, że już terapii nie potrzebujesz albo sprowokować a wszystko to aby uciec.
Na szczęście nauczyłem się takie mechanizmy zauważać w tym sygnalizować psychologowi, że mi zaczyna przeszkadzać.
Wracając do Twojego kozła ofiarnego (narcyzmu i roli ofiary) może też warto dłużej pobyć w jakiś chwilach by właśnie nie zatrzymywać się za każdym razem w tym samym momencie i z tym samym wytłumaczeniem ( tak mam, w taką rolę ofiary wchodzę i kropka i jest wytłumaczenie)
Jestem na razie na etapie godzenia się na siebie prawdziwego. Staram się przyjąć to, że kupę lat przeżyłem patrząc na świat z pozycji ofiary. Za tym szły moje wady: bierność i bezradność, niska samoocena, użalanie się, czekanie na litość, itd. Muszę pogodzić się z tym bagażem. Nie ma co patrzeć na niego przez różowe okulary.
Taka była moja przeszłość. Czułem się raczej przeżywany przez życie, niż sam je przeżywałem.
Dziś już działam inaczej, mając tę świadomość. Moje wywody dotyczą raczej tego jakim byłem, niż tego jakim jestem obecnie. Dziś czuję, że coraz bardziej przeżywam swoje życie. To ja żyję. Stałem się podmiotem.
Sytuacja z kuzynką to incydent. Rozwiązałem go tak, a nie inaczej. I opisałem to. Oznaką wychodzenia z tożsamości ofiary jest tutaj to, że nie robię problemu z takiego a nie innego rozwiązania. Nie katuję się moim zachowaniem. Postąpiłem tak, a nie inaczej i dobrze mi z tym. Może innym razem postąpię inaczej. Nie mam poczucia winy, lęku, wstydu, żalu, itp. A jeśli jednak odzywają się te emocje, przepracowuję je.
Co do twierdzenia kuzynki, to trudno mi się z nim zgodzić. Zwłaszcza, że podane przez nią kryteria nijak się mają, moim zdaniem, do oceny zdrowia psychicznego faceta po 30tce. Cóż mówi na temat tego zdrowia fakt przeżycia rozwodu, posiadania partnera, czy zarabiania powyżej 20 k. Znam osoby spełniające wszystkie te kryteria i na pewno nie nazwałbym ich stabilnymi psychicznie (zwłaszcza, kiedy rozwód albo związek partnerski jest już kolejnym zdarzeniem w ciągu podobnych). Znam też singli, biednych i samotnych od lat, których wcale nie nazwałbym mniej stabilnymi psychicznie od tych powyżej.
Akurat z łatwości wchodzenia w związek lub posiadania partnera nie robiłbym kryterium zdrowia psychicznego (a tym bardziej z rozwodu). Można zażartować, że to jednak dowód, że przynajmniej jedna osoba (ewentualnie większa ich ilość), zgodziła się na bliższą relację z delikwentem. Moim zdaniem nie jest to jednak żaden dowód na zdrowie psychiczne (co najwyżej to rodzaj dowodu społecznego), bo zaburzone osoby znajdują sobie zaburzonych partnerów. Zaburzony partner jest raczej dowodem naszego własnego zaburzenia.
Co do twierdzenia kuzynki, to warto jeszcze wspomnieć o przysłowiu „W domu wisielca nie rozmawia się o sznurze.”. Wiedząc, że nie jestem po rozwodzie, nie mam partnerki, nie zarabiam 20k. i borykam się ze spadkami nastrojów, etykietowała negatywnie facetów podobnych.
Rozumiem ten kontekst jest to pośrednie wbijanie szpili ( z mojego doświadczenia często stosowane przez osoby o rysach narcystycznych choć pewnie nie tylko) Zgadzam się też z tym, że odwrotna sytuacja a więc bycie w związku niczego nie przesądza a wręcz bywa zasłoną choćby przykłady rodzin.dysfunkcyjnych oraz i ponoć to jest dziś największym problemem poczucie samotności w związku.
Uwypuklania wysokości dochodòw nie używam a osoby je stosujące często są bezrefleksyjne, zamykające się na argumentację.
Natomiast co do relacji to już sam fakt bycia w nich, w bliskości kształtuje i choćby od tej strony osoby przez długi czas nie będące w związkach usztywniają się. Po drugie faktycznie często bywa, że osoby nie umiejące nawiązać bliskiej relacji mają jakieś mechanizmy (niekoniecznie związane ze zdrowiem psychicznym), ale z pewnością są też przykłady osòb funkcjonujących samemu ze świadomego wyboru.
Nie czytałem nigdy żadnych badań naukowych na ten temat (o samotności w związkach tak) stąd jakakolwiek myśl w temacie jest wyłącznie moim subiektywnym spojrzeniem i za pewne też każdy przypadek jest indywidualny, ale nawet jeżeli ktoś ma ukształtowane mechanizmy to nigdy ( a już na pewno granicą nie jest 30 lat) nie jest za pòźno na zmiany i można przy determinacji przepracować.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.