-
Ten wątek nie chce jeszcze umrzeć, tak jak i ja mam z tym problem. To nie jest jednak takie łatwe jak mi się zdawało.
Jestem ostatnio w wyjątkowo podłym nastroju i widzę chyba obecnie wszystko w ciemnych barwach. Nie mam też pojęcia, czy uda mi się z tego wydostać.
W relacjach jest koszmarnie, nigdy aż tak źle nie było. Jestem w ciemnym dole. O dzieciństwa miewam sny o dołach, z których nie można się wydostać. Ciemne, straszne doły. Ostatnio śnił mi się głęboki, piaszczysty dół, na tropikalnej słonecznej wyspie, który był wypełniony ciałami nieżywych, prawie rozkładających się płodów i niemowląt. Jedno z nich (jakby zombi) chciało się wydostać, niestety jakaś ręka mężczyzny je wciągnęła z powrotem. Obłędny sen, którymi towarzyszy mi od miesięcy. Utożsamiam go z moimi próbami, pomysłami aby coś zmienić, zyskać w życiu. Przez całe lata coś próbowałam, czekałam na coś, miałam nadzieję. Wiele pomysłów, pragnień umiera po „narodzinach”, a niektóre zanim nawet zaczną się. Myślę sobie teraz, że nawet miałam szansę coś zrobić sensownego w życiu, mogło mi się wiele udać, ale przez swoje zaburzenie, jakiś swój pokrętny sposób myślenia wszystko zaprzepaściłam. Terapia wiele mi dawała możliwości, dużo pokazywała, tak jak i wcześniej ta grupowa dda. Terapeuci byli w porządku, to ja nie umiałam poradzić sobie z tym co ponownie dotknęłam. Znowu wróciło dzieciństwo, które wyparłam. Wypłynęło na zewnątrz i pokazuje jak bardzo ma wpływ na to jak teraz postępuje, jak żyję i co czuję. Gadki typu, że teraz jestem już dorosła i mogę zaopiekować się sobą nie pomagają. I owszem, wiem, że to teraz ja jestem odpowiedzialna za siebie i za zmiany. Przerasta to mnie jednak. Świadomość tego nie pomaga.
Dostałam właściwą pomoc na terapii, i chyba nie miałam z tego skorzystać, czasami nie da rady po prostu pomóc. Terapeuci naprawdę starali sie, ale moje poczucie krzywdy i zagrożenia przysłaniało wszystko, atakowało ich i złościło się, wszystko sabotowało.
Przecież wiele historii ludzkich żywotów kończy się źle. Może i moja taką jest. Dlatego wolę baśnie niż bajki. Są bardziej realistyczne. Owszem starałam się i wkładałam wiele energii aby sensownie żyć (tak mi się wydaje), coś robić wartościowego, mieć znajomych, przyjaciół, bliską intymną relację. Robiłam to po swojemu, bo inaczej nie mogłam, nie umiałam. Niestety pomiędzy nadzieją a lękiem niewiele zostawało, aby tego się czegoś sensownego uczepić.
Nie wychodzi, bo myślę i działam patologicznie i nawet tego nie widzę. Nie sądzę, że traktuję się teraz okrutnie swoim wewnętrznym krytykiem. Myślę, że spojrzałam właśnie realistycznie. Taki depresyjny realistyczny ogląd sprawy, spojrzenie bez iluzji i obdarte ze złudzeń.
Dziękuję Jakubek, Ramoiram i Kurianna, że zajrzeliście do mnie. Pozdrawiam Was serdecznie.
Zgadzam się z Jakubkiem, że choćby na bazie tego co napisałaś o swoim życiu tutaj na forum ze swej strony widzę kobietę, ktòra pomaga ludziom (poprzez terapię).
W jednym z artykułòw w charakterach było o tym, że praca terapeuty jest jedną z najbardziej narażonych na wypalenie.
Nawet pokazanie i przyznanie się do swojej bezsilności według mnie świadczą o Twoich zasobach.
Jest taka opowieść o bodaj o osiołku, ktòrego wrzucono do studni a następnie zaczęto zakopywać a ten każdą łopatę piachu strząsał i uklepywał coraz wyżej aż doszedł do samego wyjścia. (dla jednych banalna a dla innych obrazowa)
Nawet w końcowej części ostatniego postu ròwnież widzę siłę, bo ukazujesz, odkrywasz swoje cienie (w sytuacji gdzie zawodowo zajmowałaś lub zajmujesz się pomaganiem ludziom tym bardziej opowiedzenie o tym jest trudne). Zwracam na to uwagę, bo mi często się to nie udaje. Wolę przykryć dobrymi cechami a podobno (tak mi powiedział terapeuta) bez tego, bez odkrywania swojego cienia nie ruszę. W moich oczach zbyt mocno przysłaniasz swoje dobre cechy- być może szukasz balansu a być może to taki moment w ktòrym mierzysz się ze swoim cieniem zamiast udawać, że go nie ma.
Nie chcę tutaj wyprzeć, zignorować Twojego smutku i niepokoju lub wyidealizować Cię zwłaszcza, że to taki mòj sposòb na zakrywanie swojego cienia, ale uważam, że byłby to nierzeczywisty obraz.
I jeszcze jedno dziękuję za Twoje słowa 'między nadzieją a lękiem’ pomogły mi zobrazować swoje położenie w tym sprowadziły mnie do rzeczywistości.
Oliwio , z tymi teraz mam podobnie . Chciałbym coś zmienić już nie chcę , a właściwie to nie wiem co zrobić, nie rozumiem co dlaczego i kiedy . Na myśl że mogę z kimś porozmawiać ogarnia mnie smutek , uczucie bezsensu , . Ostatnio znalazłem pytanie czym różni się bezsilność od bezradności , w skrycie obecnie czuję się kompletnie bezradny, bo wszystkie moje dotychczasowe próby zawiodły wcześniej lub później (przeważnie wcześniej) i wiem że moje zachowania nie skutkują tylko nie wiem co dalej….
Oliwio chciałbym umieć opisywać tak dokładnie swoje uczucia/emocje jak ty to robisz.
I też dopadają mnie myśli że gdyby nie wydarzyło się to wszystko co mnie spotkało byłbym w kompletnie innym miejscu,lepszym miejscu.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.