Hej! Na początek – bardzo dobrze, że napisałaś. Nie jestem psychoterapeutą ale czytając Twój post czułam się tak, jakbyś pisała o mnie! Bardzo Ci współczuję, bo nie dość, że nie miałaś dzieciństwa to jeszcze do tej pory zmagasz się z toksyczną matką…. Najważniejsze jest to abyś się nie poddawała. Musisz chodzić na terapię, bo bez tego ani rusz. Nie będę Cię oceniać, bo nie od tego tu jesteśmy, ale po tym co napisałaś uważam tak jak wyżej… Terapia to jedyna opcja, sama sobie z tym nie poradzisz. Ja zaczęłam dziś po raz trzeci. Dwa poprzednie razy nie wyszły, bo nie czułam się do końca pewna w swym postanowieniu, ba! nawet sądziłam, że dzieciństwo już jest poza mną i dam radę, jednak jak widzisz, to nie prawda. Niestety przeszliśmy bardzo traumatyczne chwile ale żyjemy, jesteśmy tu nadal i choćby to, że próbujemy złapać kontakt z innymi DDA już samo w sobie jest mega rzeczą, z której powinnismy być dumni. Uwierz w siebie, daj sobie czas na przemyślenia. Może fajnie abyś spisała to wszystko w zeszycie, do którego tylko Ty będziesz miała dostęp? Mi bardzo pomagało wyrzucanie z siebie tego całego shitu na kartkę papieru… Pamiętaj, jak będziesz chciała pogadać to zawsze możesz pisać prywatnie na messenger bądź email (podam jeśli będziesz miała ochotę) 🙂 Trzymaj się!
