Odpowiedzi forum utworzone
-
Współuzależnienie
Czy rzeczywiście stan zero jedynkowy? Jak uzależnienie?
Patrząc z własnej perspektywy, jestem w stanie sformułować tezę, że jednak nie.
Przez bardzo wiele lat trwałam we współuzależnieniu w relacji z rodzicami. Pomimo, że mieszkam od nich w odległości 300 km, to łańcuch współuzależnienia cały czas mnie przy nich trzymał. Mentalnie każdej nocy „kładłam” się z nimi spać. Rzucałam wszystko i biegłam im na pomoc zawsze, gdy była taka potrzeba. Ponosiłam konsekwencje ich picia. W momencie, gdy dotarło do mnie, że nie jestem za nich odpowiedzialna, że nie jestem nic im winna, że mam prawo do wyboru własnego życia – poczułam ogromną ulgę, 100 tonowy głaz odciążył moje barki, uwolniło to moją psychikę. Stało się to w jednym momencie, w trakcie jednej z sesji terapeutycznych. To było pierwsze psychiczne oczyszczenie jakiego doznałam.Gdy w niedzielę jechałam do rodziców, po to, aby zakomunikować im warunki jakie muszą spełnić, aby zachowały się między nami chociaż podstawowe relacje rodzinne, czułam lekki dyskomfort. Idąc po schodach – nie wiedziałam czego się mogę spodziewać po nich i po sobie. Jakie emocje się uwolnią, jak zareaguje ciało i umysł.
Okazało się, że strach miewa wielkie oczy. W pełnym spokoju przedstawiłam im swój punkt widzenia. Postawiłam ultimatum. Próbowali naciskać „te guziki”, które zawsze odpalały we mnie działania zgodne z ich oczekiwaniami. Niesamowitym było to jak świadomie potrafiłam się temu przyglądać, wyłapywać i kategorycznie się temu przeciwstawiać. Przyznam, że jestem dumna z tego, jak udało mi się przejść przez przedmiotową konfrontację.
Gdy myślę o tym, doznaję wrażenia, że moje współuzależnienie było podszyte ogromnym poczuciem powinności. Gdy zdjęłam z siebie tę powinność poczułam się wolna. Łańcuch współuzależnienia się zerwał i jestem przekonana, że już nie da się go na nowo zespawać. Gdy zrozumiałam, że stawiając zdrowe granice, chroniące moją równowagę psychiczną, nie staję się złym człowiekiem czy wyrodną córką – pierwszy raz od kilku dekad odetchnęłam pełną piersią. Nie jestem przecież cudotwórcą, nie mam mocy sprawczej, jestem tylko i aż człowiekiem. Jeżeli moi rodzice nie będą chcieli zmienić swojego życia, jeżeli będą trwać w szponach własnych mechanizmów, które odpalają w nich różne rzeczy (bo jak to bywa w życiu moi rodzice też wychowywali się w dysfunkcyjnych rodzinach 🤢) – ja tym bardziej za nich tego nie dokonam. Mam tylko jedno życie, a każdy dzień upływał mi na zamartwianiu się o nich. Jaki to paradoks… ja psychicznie się wykańczałam myśląc cały czas o ich alkoholiźmie i jego wpływie na ich życie, a oni wybierając picie w ogóle o mnie nie myśleli. Gdy upadł zakorzeniony we mnie mechanizm powinności – zobaczyłam świat w innych barwach. Klapki spadły, horyzont się znacznie poszerzył.Dlatego patrząc z własnej perspektywy wychodzę z założenia, że można uwolnić się od współuzależnienia „definitywnie”😁 i „ostatecznie”🙃, jednak warunkiem jest zrozumienie co leży u jego podstaw, co powoduje, że zaczyna się on w pewnych relacjach „odpalać”. W moim przypadku zrozumienie spowodowało, że ogniwa łańcucha współuzależnienia zaczęły pękać same, jeden po drugim.
W poniedziałek na sesji terapeutka zadała mi jedno pytanie: jak się z tym czuję? Spojrzałam na nią, uśmiechnęłam się i odparłam: wyśmienicie 🤗
Na kolejnej sesji na „tapetę” bierzemy relacje. Ciekawa jestem czego się o sobie dowiem…
Dda93, widzisz jakie życie bywa zaskakujące… jest Cię w stanie coś zadziwić… jakie to orzeźwiające…
👏👏👏 gratuluję, jeszcze popraw mi kropki i przecinki, jeżeli dzięki temu Twoje (żywię nadzieję, że poprawiłam Twoje samopoczucie) ego poczuje się lepiej 🙃😉.
I jeszcze może się pokuś o moją psychoanalizę, bo wychodzi na to, że mój szacunek względem Ciebie jest bardzo chwiejny („Cię” było z wielkiej litery)😱.
Z własnej inicjatywy nie zamierzam kłaść się na Twojej psychokozetce, aby zastanawiać się nad tym dlaczego tak, a nie inaczej odczuwam czy odbieram twoje słowa, jak również nie zamierzam wchodzić w rolę Twojego psychoanalityka i zastanawiać się jaki masz problem. Dlatego też dajmy sobie wzajemnie przestrzeń do własnych odczuć, myśli i spostrzeżeń i uszanujmy wzajemnie te przestrzenie, bo za chwilę zrobi nam się bardzo osobisty dialog w wątku założonym przez Lolsena, który pojawił się ze swoim problemem, a w taki sposób zabieramy mu z kolei jego przestrzeń. Dlatego na tym kończę tę polemikę, która dla Lolsena nic konstruktywnego nie wnosi.
A na zakończenie, specjalnie dla Ciebie z dedykacją, może dzięki temu poczujesz się lepiej 😉
