Odpowiedzi forum utworzone
-
Potrzebuję się odnieść do Twoich słów, abcd.
Bo teraz jeżeli powiesz, że np. homoseksualizm jest zaburzeniem ze sfery seksualnej, albo że aborcja (ot tak zabicie nienarodzonego) jest niedopuszczalna( to przecież oczywiste), to jest to przez niektórych za moją agresję.
Nie sądzę, żeby samo wypowiadanie Twoich poglądów było per se agresywne. Zwłaszcza jeśli nie podnosisz głosu, mówisz wtedy, gdy ktoś pyta czy chce słuchać (w sensie że nie narzucasz tematu). Ale mam przeczucie, skąd może się brać taka ocena „prawie wszystkich z którymi rozmawiasz”.
Po pierwsze, słowo „oczywiste” – jeśli coś jest oczywiste, to znaczy, że nie ma dyskusji. A pole do dyskusji w przypadku wymienionych tematów jest ogromne. Więc jakby zamykasz usta tym „oczywiste” temu, kto chce rozmawiać – a ma prawo, podobnie jak Ty, mieć odmienne poglądy (np. że zygota i embrion to jeszcze nie człowiek – człowiekiem dopiero może się stać w pewnym, szeroko w zależności od kultury, dyskutowanym momencie, a kobieta ma prawo decydować o swoim zdrowiu i o tym, co się z nią dzieje).
Podobnie słowo „zaburzenie” w odniesieniu do homoseksualizmu jest bardzo oceniające i dyskusyjne. Homoseksualizm nie jest też zaburzeniem w medycynie. W jakim więc sensie go używasz – jako odstępstwa od normy? To dlaczego tak negatywnie nacechowany termin jak zaburzenie, są bardziej neutralne. Poza tym kto ustala tę normę? Społeczeństwo? Biologia? Święte księgi różnych kultur powstałe w różnych stuleciach i warunkach? Pole do dyskusji znów jest gigantyczne i otwarte, nie ma tu mowy o „oczywistości”.
Dlatego więc chociaż nie używasz agresji i bardzo spokojnie głosisz swoje poglądy – sposób ich prezentacji (zamykający dyskusję na dyskusyjne tematy i podanie swoich poglądów jako obowiązującej oczywistości) może być za pasywną agresję, agresję „w białych rękawiczkach” uznany.
Piszę to, pewnie wkładając kij w mrowisko. Mam jednak do czynienia na codzień z ofiarami konsekwencji takiego zamykania dyskusji i ocennych sformułowań (np. dzieci po próbach samobójczych, bo rodzic uważa ich homoseksualizm za „zaburzenie”). Natomiast bardzo doceniam spokojny ton Twoich wypowiedzi. Taki też zachowuję w mojej.
Cześć, AaMaska
Spoko, że się odezwałeś – spodobało mi się też takie pełne akceptacji podejście „przyjmę każdą opinię”👍 Fajne. Aż chce się pisać.</p>
Nasunęło mi się jedno – kontrola. Odnalazłam siebie w sprzed terapii w opisywanej przez Ciebie sytuacji: dopóki nie schudnę 7 kg, zero niczego… Miałam tak długo, surowa dla siebie autokontrola (basen, dieta, bieganie… Aż do puszczenia w stronę obżarstwa znowu i zarzucenia całkiem zdrowych aktywności). Też lubię wypić w towarzystwie jako sposób spuszczania napięcia, też nie robię tego codziennie.Czy jesteś blisko uzależnienia? Tylko Ty sam (z pomocą najlepiej kogoś kto ogarnia temat i widzi Cię z zewnątrz) możesz sobie odpowiedzieć. Równie ważne dla mnie jednak jest wychwycenie dość okrutnego podejścia do siebie. Żelaznej autokontroli. Dlatego potem uciekasz w całkowite puszczenie – jak przy kumplach i wódce szklankami. Bo trudno o łagodność dla siebie więc skaczesz w ekstrema. Przynajmniej u mnie tak było – kompulsywne jedzenie załatwiało regulacje emocji. I czasem wspólne picie też. Moim zdaniem naprawdę warto się temu przyjrzeć w terapii – wyjdziesz zaopiekowany i szczęśliwszy, łagodniejszy dla siebie (taka autokontrolą przeciążasz swojego krytyka wewnętrznego, który zamiast Cię chronić, niszczy w rezultacie). I może się okazać że problem potencjalnego uzależnienia sam się rozwiąże. Powodzenia!
